Nii Hammond

“Compassie moet stammen uit eerlijkheid.”

 

Nii is 50 jaar. Hij is geboren in Ghana en groeide op in de hoofdstad Accra. Hij woont als sinds zijn zesentwintigste in Nederland en trouwde met een Nederlandse vrouw. Nii is een man die leeft vanuit compassie. En voor hem is dat begrip niet alleen zacht is, confronteren hoort er bij.

Dat het nu zo’n grote overgang was van Ghana naar Nederland kan Nii niet echt zeggen. Tenminste, qua moderniteit en luxe apparaten was hij een bepaalde luxe standaard al lang gewend in Ghana – het gezin waarin hij opgroeide liep daarin voorop. “Ik heb Neil Armstrong op de maan zien landen.” Maar aan het gedrag van de mensen en wat zij zeggen moest hij wennen. “Ik gaf bijvoorbeeld dansworkshops in op verschillend plekken in Nederland ( en Groningen) en hoorde daar mensen dingen zeggen als ‘ik ben gefrustreerd’ of ‘ik heb stress’. Die woorden gebruikten wij in Ghana bijna nooit.”

Nii heeft danslessen en lezingen gegeven, een film gemaakt (The True Colors of Paradise), werkte als docent in de gevangenisschool in Veenhuizen (onderdeel van justitiële jeugdinrichting ’t Poortje) en is nu docent Engels op meerdere opleidingen, waarbij hij ook de avondopleiding volgt om uiteindelijk zijn eerstegraadsbevoegdheid te behalen.

Mercy and compassion

Compassie is voor hem een heel belangrijk begrip. Al vanuit zijn jeugd. “Ik ben Apostolisch opgevoed door mijn ouders maar ik ging naar een Katholieke school, want daar was het onderwijs goed. Ik herinner mij het liedje dat begon met de regels: ’God of mercy and compassion, look with pity upon me… let me call you father.’ Dat gaat over een zoon die vergeving vroeg van zijn vader nadat hij zijn aandeel van de erfenis voortijdig had opgeeisd en verkwanseld (Lucas 15 vers 11-31). Dan is dus compassie nodig. Ondanks alle onvolkomenheden in de maatschappij reik je uit naar een ander die er baat bij zou kunnen hebben.”

Meerdere godsdiensten

Wat betreft Nii is de term compassie niet tot godsdienstig gebruik beperkt. Evenmin beperkt hij zichzelf tot één godsdienst. “Op dit moment ben ik ‘homo universalis’. Ik ben Christen, maar ook wel Moslim, Humanist, Boeddhist en ik breng regelmatig traditioneel Afrikaanse plengoffers. Ik kies dat wat zin geeft aan mijn bestaan.” Daarbij heeft hij ook begrip voor mensen die één overtuiging huldigen. “Mijn moeder geloofde haar hele leven lang dat later in de hemel zou komen en daar zou lopen op een straat van goud. En daarom denk ik dat dat zo is. Voor haar wel.”

Zwarte Piet spreekt

Compassie hebben met anderen is de ene keer makkelijker dan de andere keer. Nii geeft een verhelderend voorbeeld. “Vorige winter was het glad. Ik liep in de stad en zag in de buurt van de winkelcentrum Paddepoel een oude vrouw op straat vallen, ik rende erheen om haar te helpen. Ik vroeg of alles goed was, gelukkig ging het weer. Ik liep door en hoorde aan de overkant een van twee volwassen vrouwen tegen hun kinderen zeggen ‘Pas op, daar gaat Zwarte Piet!’ Ik had kunnen gaan slaan of schreeuwen, of zwijgen, maar ik besloot te kiezen voor waar ik in geloof. Ik geloof namelijk in de goedheid van de mens en de kracht van de harmonie scheppende werkelijkheid. Dus ik ging erop af en sprak de vrouw, die mij Zwarte Piet genoemd had, aan. Ik vertelde wat er net gebeurd was en zei tegen haar: ‘Nu maak jij deze onnozele grap. Waarom doe je dat?‘ Zij bevroor en ze kon niets zeggen. Ik hoop dat het doordrong.”

Voor Nii is ook het aanspreken van de ander op deze manier een daad van compassie. “Door dingen te benoemen en anderen de kans te bieden een andere invulling te geven, kun je problemen duurzaam oplossen.”

Meer leiding aan kinderen

Nii heeft ervaring met de ‘jeugd van tegenwoordig.’ Hij heeft zelf kinderen opgevoed en heeft gewerkt met wat hij zelf noemt ‘de crème de la crème van kinderen met opvoedmoeilijheden’ die gevangen zitten in Veenhuizen voor vaak zeer ernstige delicten. Hij heeft ervaren dat het soms heel moeilijk is om deze kinderen aan te spreken op compassie. “Op een gegeven moment zei een jongen iets bewust kwetsends tegen mij. Ik wilde hem corrigeren en zei: wat zou je ervan vinden als iemand dat over jouw vader of moeder zou zeggen? Maar dat vond hij helemaal niet erg, want zijn vader en moeder hadden hem toch laten vallen. Dus dat medegevoel had hij gewoon echt niet. En daarom hebben kinderen zoals hij iemand nodig die ze zegt wat goed en kwaad is: een echte leider. Een roedelleider, zoals Cesar Milan zou zeggen! Maar dat is niet hoe er op dit moment gewerkt wordt.”

Wat Nii betreft is het gebrek aan leidend ouderschap in Nederland een probleem van deze tijd. “Positief benaderen van kinderen klinkt mooi, maar we moeten wel eerlijk zijn. Op dit moment zie ik zo vaak dat ouders hun kind totaal niet meer in de hand hebben. De kinderen weten dat niemand ze durft te straffen, dus ze kunnen volwassenen uitproberen en als ze zin hebben zelf helemaal kapotmaken. Niemand durft streng te zijn. En intussen schreeuwen de kinderen om echte aandacht. En dat wil ook zeggen: iemand die aangeeft waar de grens ligt, die zegt: nu ophouden! Terwijl dit voor mij ook bij compassie hoort. Als je liefde voor je kind hebt, word je niet moe van corrigeren. ”

TS