‘Ik wil mensen helpen en wat doen voor de Antilliaanse gemeenschap’

Nezar Lourens studeert bewegingswetenschappen aan de universiteit en is daarnaast al enkele jaren als vrijwilliger actief voor Amor i Salú. ‘We geven voorlichting over seksuele gezondheid aan leden van de Antilliaanse gemeenschap in Groningen, en soms ook daarbuiten. Dat doen we op een manier die de mensen aanspreekt. We voeren bijvoorbeeld toneelstukken op waarin we gevoelige thema’s op een laagdrempelige manier en met humor aansnijden, en we organiseren homeparty’s. Die gaan volgens het tupperwaremodel, maar dan met informatie over seksuele gezondheid. En met veel gezelligheid.’

Nézar kwam van Curaçao naar Groningen voor zijn studie. ‘Ik wilde geneeskunde studeren, maar ben drie keer uitgeloot en koos toen voor bewegingswetenschappen.’ Hij maakte kennis met Amor i Salú toen hij zelf voorlichting kreeg als nieuwkomer van de Antillen. ‘Ik vond het heel leuk, en werd later gevraagd of ik interesse had om mee te doen. Dat had ik: ik wil mensen helpen, daarom ook mijn keuze voor de studie geneeskunde, en ik wil wat terug doen voor de Antilliaanse gemeenschap.’

‘We zijn met elkáár mens!’

In de zestien jaar dat de 77-jarige Minke als vrijwilligster bij dagopvang voor dak- en thuislozen Open Hof werkt, heeft ze heel veel aangrijpende verhalen gehoord. ‘In het begin neem je de problemen mee naar huis. Maar al snel leer je loslaten’. Minke kwam bij Open Hof toen ze een jaar na het overlijden van haar man weer wat wilde oppakken. ‘Een kennis wees me op dit werk. En inmiddels ben ik er enorm aan gehecht. Het geeft zó veel voldoening, veel meer dan ik vooraf had kunnen bedenken. Je bouwt een band op met sommige mensen die er al jaren komen en je merkt dat ze je betrokkenheid echt waarderen.’

Een groot deel van de bezoekers van Open Hof kampt met psychische problemen of een verslaving aan drank of drugs. ‘Allemaal hebben ze een verhaal, vaak over een achtergrond van scheidingen, pleeggezinnen of verslaafde ouders. Voor mij telt dat ze allemaal bij onze samenleving horen: we zijn met elkáár mens. Dat is mijn motivatie voor het werk.’

‘Ik zorg dat mensen zich welkom voelen’

Al vijfenhalf jaar is Jet IJzerman vrijwillig gastvrouw in het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG) in Beijum. ‘Ik zorg dat de bezoekers zich welkom voelen. Ik maak een praatje, schenk koffie of thee en vertel wat er in zoal het centrum gebeurt.’ Jet heeft als handicap dat ze stottert en was eigenlijk op zoek naar vrijwilligerswerk in het groen toen ze gewezen werd op de vacature van CJG-gastvrouw. ‘We hebben afgesproken het een maand te proberen. En dat ging prima, al zijn er soms dagen dat ik heel slecht uit mijn woorden kom en me meer op de achtergrond houd.’

‘Het mooie van het werk is als bezoekers laten merken dat ze het extra leuk vinden als ik er ben. Ik geef de mensen ook zoveel mogelijk persoonlijke aandacht: aan iemand vragen wat eraan scheelt als hij niet lekker in zijn vel zit, bijvoorbeeld. En ook het contact met de kinderen die meekomen ben ik gaan waarderen. Ik dacht niet zoveel te hebben met kinderen, maar vind het nu heel leuk als ze er zijn.’

‘Het leven is meer dan geld verdienen’

Naast een drukke baan zet Afsaneh Moghadam zich met hart en ziel in voor Stichting de Vrolijkheid. ‘De Vrolijkheid organiseert activiteiten met en voor kinderen in asielzoekerscentra. We houden ons niet bezig met het vluchtingenbeleid, maar laten de kinderen kind zijn. We zorgen dat ze even hun problemen kunnen vergeten, of dat ze in de zomer toch een beetje vakantiegevoel krijgen. De schoolvakanties duren lang en zijn heel saai als je in een asielzoekerscentrum zit.’

Afsaneh volgde in 1996 haar man die uit Iran gevlucht was, en kwam met twee jonge kinderen naar Nederland. ‘Ik ben blij dat ik de kans gekregen heb hier een nieuw leven op te bouwen en wil vanuit mijn hart wat terugdoen. En ik wil aan mijn kinderen de boodschap meegeven dat er méér is in het leven dan geld verdienen. Het geeft ook heel veel voldoening als je iets voor anderen kunt betekenen.’

Meer over de Vrolijkheid is te vinden op www.vrolijkheid.nl.

Wakker liggen van schulden?

Liesbeth Hanrath is bedrijfskundige en werkzoekend. Ze doet nu 18 uur per week vrijwilligerswerk bij Humanitas, als een van de coördinatoren Thuisadministratie. De hulpvraag is enorm toegenomen. “Veel mensen zitten met schulden. Wij kunnen hun problemen meestal niet oplossen, we helpen ze wel om weer overzicht te krijgen. De administratie in een map doen helpt soms al, dat geeft mensen in ieder geval weer wat rust in het hoofd. Ook wijzen we (als het kan) op mogelijkheden om te besparen. Zoals dat je sportles voor je kind betaald kunt krijgen uit een fonds.”

Er werken nu 120 vrijwilligers bij Thuisadministratie. Nieuwe kandidaten zijn altijd welkom. “De voorwaarden zijn, dat je iets weet van administreren en dat je in de mens geïnteresseerd bent. En je moet er ook tegen kunnen dat je met de armoedekant van Groningen geconfronteerd wordt. Een keer wakker worden van dit werk mag best, maar je moet er niet echt wakker van gaan líggen. Daar letten wij op.”

Meld- en informatiepunt Humanitas: mip.groningen@humanitas.nl en telefoon (050) 312 60 00.

Compassie betekent: behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden. De krant zet een aantal stadjers in de schijnwerper die dat enthousiast in de praktijk brengen.

‘Een stabiel plekje bieden’

Door de week werkt Carin Helder op de administratie en Rieks Dop op de vrachtwagen. In het weekend nemen ze eens in de veertien dagen de zorg op zich voor twee jonge kinderen. ‘Ze wonen bij hun oma, die dan even tijd voor haarzelf heeft’, legt Carin uit. ‘We hadden ons gemeld voor één kind, eens per maand. Maar ze kwamen met een broertje en een zusje en al snel bleek dat eens per maand te weinig was: als ze bij ons kwamen, moesten ze steeds opnieuw wennen.’

Is het geen zware belasting, elke twee weken deze verplichting te hebben? ‘Het was wennen. Ook de verantwoordelijkheid die je draagt en soms zijn we na een weekend echt kapot. Maar’, benadrukken ze allebei, ‘het is ook heel leuk. We genieten er intens van. En we vinden het belangrijk om deze kinderen een stabiel plekje te bieden. Er is al zoveel met hen gebeurd. We hopen ze iets te bieden waar ze later met liefde op terugkijken.’